اول دفتر به نام ایزد دانا
صانع پروردگار حی توانا
سلام ، سرسلسله ی هم کلامی دوستان است
سلام دوستان
شور عشق در سر بود و در تن و جان ، در دل
آمدم از عشق بگویم سخنی اما
*آمد و گفت سعدی ، من هستم این سخن واهِل
ای شاعر گمنام ، بنشین و تَلَمُّذ* کن
پیاده ای هنوز در این صفحه شطرنج
دوستان ارجمندم
با کتابخواری همراه باشید
سفره ، سفره سعدی است
پیشکار این ضیافتیم
خوش آمدید
قرار ما هر شب غزلی از سعدی
به مدتی نامعلوم
واهِل : رها کن ، فعل امر از مصدر هِلیدن
تَلَمُّذ : شاگردی کردن
رفتن هم حرف عجیبی است شبیه اشتباه آمدن !
گفت بر می گردم،
و رفت،
و همه ی پل های پشت سرش را ویران کرد.
همه می دانستند دیگر باز نمی گردد،
اما بازگشت
بی هیچ پلی در راه،
او مسیر مخفی یادها را می دانست.
قصه گوی پروانه ها
برای ما از فهم فیل و
صبوری شتر سخن می گفت.
چیزها دیده بود به راه وُ
چیزها شنیده بود به خواب
او گفت:
اشتباه می کنند بعضی ها
که اشتباه نمی کنند!
باید راه افتاد،
مثل رودها که بعضی به دریا می رسند
بعضی هم به دریا نمی رسند.
رفتن هیچ ربطی به رسیدن ندارد!
او گفت:
تنها شغال می داند
شهریور فصل رسیدن انگور است.
ما با هم بودیم
تا ساعت یک و سی و دو دقیقه ی بامداد
با هم بودیم،
بلند شد، دست آورد، شنل مرا گرفت و گفت:
کوروش پسر ماندانا و کمبوجیه
پیشاپیش چهارصد هزار سرباز پارسی
به سوی سد سیوند راه افتاده است.
باید بروم
فقط من مسیر مخفی بادها را بلدم
سید علی صالحی
پ . ن : عکس مربوط به پل شادروان یادگار دوره ساسانی است.
قرار ما آن سوی پل چوبی
اگر سیل پل را نبرده باشد
قرار ما آن سوی پل چوبی
اگر رودخانه ای آن جا باشد
قرار ما آن سوی پل چوبی
اگر هنوز قرارها را آن سوی پل می گذارند
اگر هنوز پایت را آن سوی پل نگذاشته ای …
کمال رستمعلی
مردان کوچک
به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند
مردان بزرگ
در آرزوی آرامش مردان کوچک می میرند
کدام پل
در کجای جهان
شکسته است
که هیچکس به خانه اش نمی رسد
گروس عبدالملکیان
چنان به دام عزیز تو بسته است دلم
که خود نه پای گریزش بود نه میل گریز
...
شکسته ام از پس خود تمام پُل ها را
من از تو باز نمی گردم ای دیار عزیز !
حسین منزوی
چه چیز داری با خویشتن که دیدارت
چو قله های مه آلود ، محو و رویایی است
سراینده : زنده یاد حسین منزوی
پاورقی : در این پست ، غزل به صورت کامل درج نشده است.
دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست
آن جا که باید دل به دریا زد همین جاست
شود تا ظلمتم از بازی چشمت چراغانی
مرا دریاب ، ای خورشید در چشم تو زندانی !
خوش آن روزی که بینم باغ خشک آرزویم را
به جادوی بهار خنده هایت می شکوفانی
بهار از رشک گل های شکرخند تو خواهد مرد
که تنها بر لب نوش تو می زیبد ، گل افشانی
شراب چشم های تو مرا خواهد گرفت از من
اگر پیمانه ای از آن به چشمانم بنوشانی
یقین دارم که در وصف شکرخندت فرو ماند
سخن ها برلب «سعدی» قلم ها در کف «مانی»
نظر بازی نزیبد از تو با هر کس که می بینی
امید من ! چرا قدر نگاهت را نمی دانی؟
سراینده : زنده یاد حسین منزوی
باب دلمی بس که تو رو خوب کشیدن
چشمای تو تهرونو به آشوب کشیدن
باب دلمی بس که دل انگیزه نگاهت
خطاطی ابروتو چه مطلوب کشیدن
دور منو موهای تو نی‌زار کشیدن
نای منو موهای تو بر دار کشیدن
هم موی من و هم قد و بالای تو رعنا
همسایه و همزاد سپیدار کشیدن
از دستِ تو توو سینه‌ی من هلهله برپاست
انگار درختی رو پُر ازسار کشیدن
دستِ منو به موی تو محتاج کشیدن
چشماتو شبیهِ شبِ معراج کشیدن
شیرینی هاشورِ لبت قندِ فریمان
خلخال و خط و خالِ لبت خطه‌ی گیلان
انگار که بابلسرو تا نور کشیدن
شیرازه‌ی چشماتو سیانور کشیدن
از دستِ تو توو سینه‌ی من هلهله برپاست
انگار درختی رو پُر ازسار کشیدن
دستِ منو به موی تو محتاج کشیدن
چشماتو شبیهِ شبِ معراج کشیدن
سراینده : پدرام پاریزی
ترانه باب دلمی توسط محسن چاووشی در آهنگی با همین نام ، از حنجره موسیقی بیرون آمده است
